14 bloggers γραφουν ¨το μυστηριο του καφενειου ΙΣΙΔΩΡΑ

¨Καινούριο δρώμενο  ,  καινούρια φλόγα , ρωτάτε , έτσι από το πουθενά  , όχι καλέ από μια ιστορία  από το καφενεδάκι του Κυρ Μιχάλη μας  , εκείνη της Μαρίας Ν   μας   και βουρ στο ψαχνό. Λιμάραμε νύχια ,  ξύσαμε μολυβιά  ευπρεπίσαμε τα πληκτρολόγια μας , οι γνωστοί άγνωστοι και μερικοί ακόμη  και ναμαστε εδώ ' με ήθος και συνέπεια ' για το καινούριο γέννημα όπου όλα επιτρέπονται πάθος ,  μυστήριο , αγωνία  , φαντασία  , ίντριγκα  , έρωτες βια και όσα ακόμη αντέξει η κουτάλα μας 

Συμμετέχουν οι:

• Ελενα Λ
• MARILISE
• Hengeo
• ΕΚΦΡΑΣΟΥ
• des tzav
• airis
• Funky Monkey
• Maria Kanellaki
• Levina
• Xris Kat
• me (maria)
• Xristina @ Dear e-diary
• Georgette B.
• Μαρία Νι

Στην Ελενα θα βρειτε το δευτερο μερος  με τιτλο Μια ανασα 

 Ισιδώρα 

Γαλαζοπρασινο μελάνι στο χαρτί με τους στίχους , ανατρίχιασε , ίδιο το χρώμα των ματιών της που δεν ξεθώριασε ποτέ ,  που δεν το συναπάντησε ποτέ ξανά σε άνθρωπο , το έντονο βλέμμα που έκρυβε την ομορφιά του σύμπαντος  που  τάραζε χρόνια τώρα τις νύχτες και τις μέρες του ....... Ισιδώρα ψέλλισε , Ισιδώρα .

 "Αγριας 10 , αν υπάρχει θεός , είναι δίπλα μου δεν γίνεται αλλοιως , δεν μπορεί να είναι αλλιώς και πάλι αν δεν είναι ο Θεός είναι ένας άγγελος που μου ζητάει την δεύτερη ευκαιρία , μια ανάσα ακόμη   , όχι τώρα δεν θα λαθεψω  " μονολόγησε δυνατά ο κυρ Μιχάλης .

 Πέταξε την ποδιά ,   δρασκέλισε γρήγορα  αναποδογυρισε στο πέρασμα του τις καρέκλες έκλεισε με δύναμη την πόρτα του καφενείου  και με  σβελτάδα  ελαφιού που και ο ιδιος δυσκολευτηκε να αναγνωρισει  άρχισε να τρέχει να φτάσει στο σπίτι , το τόσο γνώριμο σπίτι της  οδού Αγριάς . 

Σχεδόν με κομμένη την ανάσα έφτασε μπροστά στην επιβλητική καγκελόπορτα , την βρήκε σφραγισμένη με σκουρασμιενες αλυσίδες . Το αρχοντικό , που άλλοτε έσφυζε από ζωή ,με τα μεγάλα παράθυρα και τις κυκλικές βεράντες ,  σήμερα βρισκόταν μπροστά του εγκαταλελειμενο , ερειπωμένο , έρμαιο των στοιχειών της φύσης και του χρόνου . Έκανε μια και πέρασε στην πλαϊνή πλευρά από το κήπο του διπλανού σπιτιού , εκεί  που  ήταν η είσοδος για τις κουζίνες . Ήξερε  τα κατατόπια από μικρο παιδί , στη δούλεψη του θείου του   , κουβάλαγε καθημερινά   τα ψώνια  και είχε την ευκαιρία να  θαυμάζει την συνομήλικη του Ισιδώρα . 

Ξαφνικά την είδε μπροστά του , καθισμένη ανακούρκουδα στο χαμηλό πεζούλι  ανάμεσα στα  άγρια γιασεμιά  , με τα μεγαλα της  ματια  να κοιταζει    .................         

 παραδιδω την σκυταλη στο φιλο μας Γιωργο και ευχομαι να μην το δυσκολεψα