ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ !!!!

Ένα παιδί  , μοναχοπαίδι , που το έλεγαν  Αυγερινό , πέρναγε   τις ώρες  του τη νύχτα χαζεύοντας τα αστέρια και το φεγγάρι  . Το δωμάτιο του ήταν στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού  και το παράθυρο στη στέγη πάνω από το κρεβάτι του  έμοιαζε με την πύλη στο βασίλειο του ουρανού . Ένα γύρω τους τοίχους  του δωματίου στόλιζαν   φωτογραφίες  των πλανητών   , του γαλαξία , του ήλιου και της σελήνης 

Διάλεγε  ο  Αυγερινός  πάντα  την πιο βολική θέση στο  κρεβάτι του , τακτοποιούσε το  μαξιλάρι του  ,σύμφωνα  με την εποχή του χρόνου   στην ανάλογη γωνία  και  παρατηρούσε τους κύκλους  των ουράνιων φίλων του .

Κάποτε , ήταν Άνοιξη θαρρώ , στη στέγη  έφτασε ένας καινούριος επισκέπτης , το χελιδόνι . Δούλεψε μέρες ακατάπαυστα  , έφερε πετραδάκια , λάσπη  , άχυρα και έκτισε μια πανέμορφη φωλιά . 

Το παιδί  παρατηρούσε   το χελιδόνι  να εργάζεται  την   ημέρα και εκείνο τον συντρόφευε  στο ανοικτό παραθύρι  τις νύχτες  στα  νοερά ταξίδια του .  Όταν πέρασε λίγο ο καιρός  και έγιναν πολύ καλοί φίλοι ,μια νύχτα ο Αυγερινός εκμυστηρεύτηκε  στο χελιδόνι  πως θέλει να αγγίξει  το φεγγάρι  και εκείνο του έδωσε την υπόσχεση πως θα τον βοηθήσει .

Ένα   ζεστό δειλινό  ,  στις αρχές του καλοκαιριού ,που όλοι  ησύχαζαν στο σπίτι , ο Αυγερινός φόρεσε τα πεδιλακια του  και γλίστρησε κρυφά έξω από το σπίτι , χωρίς να τον νοιώσει κανείς ,ούτε  ο γέρικος σκύλος στην αυλή  .  Περπάτησε για ώρα με οδηγό το χελιδόνι , μέχρι το ξέφωτο λίγο πιο έξω από τη πόλη  . Εκεί υπήρχε μια μικρή πηγή και  λίγο πιο πέρα σχηματιζόταν μια λιμνούλα .

Κάθισαν και περίμεναν μέχρι την ώρα   που μέσα στη λιμνούλα φάνηκε το φεγγάρι  . Κοντοστάθηκε ο Αυγερινός στην αρχή πίστεψε πως ήταν η αντανάκλαση του φεγγαριού στο νερό της λίμνης , καθώς κοίταξε όμως ψηλά το φεγγάρι δεν ήταν στο ουρανό . Άπλωσε τα χεράκια του   προς το ασημένιο  φεγγάρι  και  η καρδιά του αναρίγησε σαν να  γέμισε από μια πρωτόγνωρη    ζεστασιά . Το φεγγάρι  είχε έλθει να τον συναντήσει , το χελιδόνι , ο φίλος του ,κράτησε την υπόσχεση του .

Από εκείνη την νύχτα και χρόνια μετά   ο Αυγερινός   χαιρετούσε  τα βράδια το φεγγάρι  και εκείνο του χαμογελούσε και συνέχιζε το ταξίδι του , όσο για το χελιδόνι κάθε άνοιξη κούρνιαζε στην αγκαλιά του Αυγερινού και μοιραζόντουσαν  μαζί τα όνειρα   .

Ενα παραμυθι για ένα  σιωπηρο παιδι που ζουσε μεσα στην αφθονια των υλικων αγαθων αλλα αποζητούσε την φιλία που του χαρισε το χελιδονι και την της αναγνωριση που του χαρισε το φεγγαρι ............, Ενα παραμυθι που γραφτηκε για το 9ο παιχνιδι λεξεων της Φλωρας μας .

Αυτη τη φορα συμμετεχει στο κυκλο με τα παραμυθια της Αριστεας μας  !!!!